|
| Ostatnie • Działy • Obiekty • Autorzy • Źródła • Historia |
Przed 1921 r. W budynku mieścił się Zakład Dobroczynności Garczyńskiego, którego kuratorium w kwietniu 1920 roku postanowiło oddać gmach na cele Uniwersytetu Poznańskiego, na potrzeby Wydziału Lekarskiego. 1921-1923 Południową połowę byłego Zakładu Garczyńskiego przeznaczono na tymczasowy Zakład Anatomii Prawidłowej, przy czym w podziemiach miano urządzić prosektorium, a na parterze i piętrach muzeum, bibliotekę, pracownie i mieszkanie dyrektora zakładu i laboranta. Po adaptacji, w październiku 1921 roku, otwarto prosektorium, ale wykłady anatomii rozpoczęły się dopiero na początku II trymestru roku akademickiego 1922/23. Zakład organizował początkowo jego dyrektor prof. Józef Markowski, następcą jego został prof. Stefan Różycki. On to właśnie - obok drugiego prosektorium - urządził wspomnianą wyżej salę wykładową, mieszczącą 100 osób. 1930-1934 Do Collegium Marcinkowskiego został przeniesiony Zakład Historii i Filozofii Medycyny wraz z Muzeum Historii Medycyny oraz Zakład Antropologii, oba prowadzone wówczas przez prof. Adama Wrzoska. Wykłady dla studentów prof. Wrzosek prowadził na sali wykładowej na I piętrze. Oba Zakłady miały tam swoją siedzibę aż do wybuchu wojny. 1934-1935 Zagospodarowano gmach Collegium Anatomicum na Grunwaldzie i wówczas Zakład Anatomii Prawidłowej opuścił Wildę. 1935 r. Reaktywowano Klinikę Ortopedyczną, prowadzoną przez prof. Franciszka Raszeję, który do wybuchu wojny prowadził również wykłady z ortopedii na piętrze. W rok po jej reaktywowaniu Klinika miała około 50 łóżek (w roku 1939 - 90 łóżek) przede wszystkim w skrzydle południowym, a od frontu salę operacyjną, gipsownię, rentgen i małą fizykoterapię. Wśród asystentów w roku 1935 byli wówczas: dr Józef Komza, dr Franciszek Kuczkowski, dr Alfons Maciejewski i stud. med. Jan Raszeja, bratanek profesora. Siostrą operacyjną była piel. Maria Aleksandrowicz. 1938 r. Pod koniec lat trzydziestych Wydział Lekarski UP przewidywał rozbudowę Collegium Marcinkowskiego na Wildzie. Wykonanie projektu i planów rozbudowy polecono architektowi Władysławowi Czarneckiemu. Obok istniejącej już Kliniki Ortopedycznej miała tam być jeszcze laryngologia, okulistyka i dwie interny. Architekt zabrał się do pracy, choć uważał, że stary gmach, budowany dla innych celów, ogrzewany zwyczajnymi piecami, nie nadawał się na szpital. Większość profesorów nie orientowała się w charakterze pomieszczeń, najmniej natomiast kłopotów miał prof. Raszeja, który wiedział co potrzebuje i czego chce. Poza tym miał świetną siostrę przełożoną (M. Aleksandrowicz), z którą ustalał szczegóły wewnętrznej organizacji oddziałów, administracji i gospodarki szpitalnej. W innym dziele czytamy, że "gmach Collegium doczekał się odnowienia. Późnego lata 1938 roku rozpoczęto jego przebudowę, zmodernizowano wnętrze i usunięto neogotyckie wieżyczki". 1939-1945 W czasie okupacji Klinikę zajęli Niemcy. Pierwszym dyrektorem Kliniki Ortopedycznej a równocześnie naczelnym chirurgiem Szpitala Elżbietanek był dr Georg Hesse. Kierownictwo Kliniki objął prof. dr Erich Heidsieck, uczeń profesora Schedego z Lipska. Z Polaków pracowali tam dr Alfons Maciejewski, dr Edmund Bartkowiak i dr Lech Wierusz. W budynku tym była i Klinika Oczna, w której głównym okulistą do końca marca 1942 był dr Konrad Dzięgielewski. Był i oddział chirurgiczny, na którym pracował jako asystent dr Zygmunt Mielcarek oraz mieścił się oddział skórny. W ogrodzie Kliniki było 4-5 baraków drewnianych na podmurówce, gdzie były oddziały zakaźne, między innymi dziecięce. W Klinice Ortopedycznej w czasie okupacji był sanitariuszem Jan Drajerczak, przed i powojenny woźny Zakładu Historii Medycyny oraz pielęgniarz Antoni Kałużny, pracujący jeszcze wiele lat po wojnie w Klinice. W czasie walk o Poznań, w podziemiach Kliniki, mała grupa lekarzy operowała przy świecach rannych przywiezionych do szpitala z nalotu lotniczego niemieckiego w dniu 4 lutego 1945 r. Wśród tych lekarzy był dr Alfons Maciejewski. Po zdobyciu Poznania szpital zajęły wojska radzieckie i po ich odejściu długo gmach remontowano. 1946-1996 W 1946 r. gmach otrzymał nazwę Szpitala Uniwersyteckiego im. Karola Marcinkowskiego, który został przekształcony w r. 1950 w Państwowy Szpital Kliniczny nr 4 im. Karola Marcinkowskiego. W 1996 r. szpital otrzymuje imię Wiktora Degi. za: "Księga Pamiątkowa w 85-lecie Ortopedii Poznańskiej", Poznań 1998 |
| © 2010-2018 wieczorkiewicz.org • Obrazów: 445 • Obiektów: 413 • Autorów: 80 • Źródeł: 14 |
|
Witam w galerii dawnego Poznania!
Od pewnego czasu pasjonuję się historią Poznania, a zwłaszcza tym jak wyglądał dawniej, stąd pomysł stworzenia niniejszej strony, której zadaniem jest przedstawienie w sposób chronologiczny wyglądu tego miasta.
Jeśli posiadasz w swojej kolekcji fotografie, pocztówki, albumy lub książki dokumentujące wygląd Poznania zachęcam do skontaktowania się i współpracy przy rozbudowie galerii.
Dziękuję niżej wymienionym osobom za szczególny wkład w rozwój niniejszej strony:
Paweł Jan Wieczorkiewicz |